אָדע צו דער טויב
(פּאָעמע אין צען טיילן)
אברהם סוצקעווער
1954
(פּאָעמע אין צען טיילן)
אברהם סוצקעווער
1954
II
קלאַנגען אין ליפּן געפֿאַנגען, ווי פּערל אין ימיקע שלעסער,
שטומען שוין טויזנטער יאָרן, און איבער דער שטומקייט - אַ מעסער.
- טײַבעלע, קינד פֿון דער קינדהייט, גיב לשון די ליפּן, גיב לשון,
ווער דאָס געוויין פֿון די קלאַנגען, אַניט איז אַ חלום פֿאַרלאָשן...
פּלוצעם - אַ קוש מײַנע ליפּן. ווער בין איך, ווו בין איך? די שלעסער
שליסן אַליין זיך פֿונאַנדער. די שטומקייט - צעשניטן פֿון מעסער.
פּערל און פּערל און פּערל, מיט ימיקע רוישן געהיימע,
רעגענען שוין פֿון די ליפּן, ס'באַפֿאַלט מיך אַ פּערלנע אימה.
...גרילן, ווי שוסטערלעך, קלאַפּן די גראָזן אַרײַן אין מײַן שטערן,
ס'קומט אויפֿן בוידעם אַ לאָנקע און לאָזט אויף מײַן באַק אירע טרערן.
ס'קרייען געקוילעטע הענער לכּבֿוד אַ רגע פֿון טרויער.
שנייען צעגאַנגען גיסן געצונדענעם ספּירט אין מײַן אויער.
ווער האָט פֿאַרשיכּורט די פֿינגער, זיי זאָלן באַשאַפֿן אַ שורה:
"אַלע וואָס ענדיקן לעבן פֿאַרזייען אין מיר זייער גבֿורה!"
- טײַבעלע, האָסט מיר געשאָנקען אַ בלעטל פּאַפּיר ווי אַ שפּיגל,
האָסט מײַנע ווערטער וואָס בלאָנקען מיר איבערגעשפּרייט מיט די פֿליגל!
קלאַנגען אין ליפּן געפֿאַנגען, ווי פּערל אין ימיקע שלעסער,
שטומען שוין טויזנטער יאָרן, און איבער דער שטומקייט - אַ מעסער.
- טײַבעלע, קינד פֿון דער קינדהייט, גיב לשון די ליפּן, גיב לשון,
ווער דאָס געוויין פֿון די קלאַנגען, אַניט איז אַ חלום פֿאַרלאָשן...
פּלוצעם - אַ קוש מײַנע ליפּן. ווער בין איך, ווו בין איך? די שלעסער
שליסן אַליין זיך פֿונאַנדער. די שטומקייט - צעשניטן פֿון מעסער.
פּערל און פּערל און פּערל, מיט ימיקע רוישן געהיימע,
רעגענען שוין פֿון די ליפּן, ס'באַפֿאַלט מיך אַ פּערלנע אימה.
...גרילן, ווי שוסטערלעך, קלאַפּן די גראָזן אַרײַן אין מײַן שטערן,
ס'קומט אויפֿן בוידעם אַ לאָנקע און לאָזט אויף מײַן באַק אירע טרערן.
ס'קרייען געקוילעטע הענער לכּבֿוד אַ רגע פֿון טרויער.
שנייען צעגאַנגען גיסן געצונדענעם ספּירט אין מײַן אויער.
ווער האָט פֿאַרשיכּורט די פֿינגער, זיי זאָלן באַשאַפֿן אַ שורה:
"אַלע וואָס ענדיקן לעבן פֿאַרזייען אין מיר זייער גבֿורה!"
- טײַבעלע, האָסט מיר געשאָנקען אַ בלעטל פּאַפּיר ווי אַ שפּיגל,
האָסט מײַנע ווערטער וואָס בלאָנקען מיר איבערגעשפּרייט מיט די פֿליגל!
Ode to the Dove
(poem in ten parts)
Avrom Sutzkever
1954
II
Trapped on the lips are sounds, like pearls of forts oceanate
are mute for thousands of years, and over the muteness - a blade.
"Dove darling, childhood's child, let the lips speak, give them speech
Become now the cry of the sounds, or else the dream is extinct..."
A sudden kiss on my lips. Who and where am I? Finally
The locks all unlock themselves. Muteness is cut by a knife.
Pearls, pearls, and pearls, with secret rushes of sea
Raining from my lips now. A pearly terror attacks me.
Crickets -- shoemakers -- hammer their grass in my forehead.
Tears on my cheeks from the meadow coming into my attic.
Slaughtered, the hens are now calling out, honoring mourning.
Melted snows pour their spirit into my ear, ignited.
Who intoxicated the fingers and made them write the line
"The heroics of those done with living are all in me sown!"
My dove, you gave me a sheet of paper - a mirror.
The dazzling words of mine your wings spread over me.
(poem in ten parts)
Avrom Sutzkever
1954
II
Trapped on the lips are sounds, like pearls of forts oceanate
are mute for thousands of years, and over the muteness - a blade.
"Dove darling, childhood's child, let the lips speak, give them speech
Become now the cry of the sounds, or else the dream is extinct..."
A sudden kiss on my lips. Who and where am I? Finally
The locks all unlock themselves. Muteness is cut by a knife.
Pearls, pearls, and pearls, with secret rushes of sea
Raining from my lips now. A pearly terror attacks me.
Crickets -- shoemakers -- hammer their grass in my forehead.
Tears on my cheeks from the meadow coming into my attic.
Slaughtered, the hens are now calling out, honoring mourning.
Melted snows pour their spirit into my ear, ignited.
Who intoxicated the fingers and made them write the line
"The heroics of those done with living are all in me sown!"
My dove, you gave me a sheet of paper - a mirror.
The dazzling words of mine your wings spread over me.
